بعقیدۀ دکتر پیمان، آنچه از دهۀ شصت به این طرف اتفاق افتاد، نشان می دهد که شاید هیچ اختلاف معنی داری بین مسلمانانی که دستگیر شدند و تحت شکنجه، زندان واعدام قرار گرفتند و یا مارکسیستها و یا سنی ها وجود نداشت। این نشان از ماهیت اقتدارگرا و توتالیتر یک حکومت دارد. البته باید اضافه کرد که در حکومتی با جنبه ایدئولوژیک، این نابردباری مضاعف می شود. یعنی اینکه این سرکوب ها وجۀ مذهبی هم دارد.با گذشت حدود سی سال از انقلاب اسلامی در ایران، این انقلاب از نظر چگونگی برخورد حاکمان با شهروندان غیر شیعی، نه فقط کارنامۀ مثبتی از خود بجا نگذاشته است بلکه، در اذهان مردم و در سطح بین المللی به یک نمونۀ مثال زدنی از نابردباری با مذاهب دیگر تبدیل شده است.
یکی از شاخص های حکومت گری رهبران جمهوری اسلامی در سالهای اخیر، حذف هر نوع مدارا با صاحبان اعتقادات مذهبی متفاوت و بروز نابردباری و حتی خشونت و سرکوب بویژه در میان شهروندان بهائی است.
در یک سال گذشته موارد تعرض به بهائیان شدت بیسابقه ای یافته و نه تنها در مناطقی خانه هایشان در معرض حریق قرار گرفته اند، بلکه مقامات امنیتی و قضائی نیز بطور علنی وارد میدان شده و با دستگیری و به زندان افکندن رهبران بهائی، بدون ذکر هیچ دلیلی، خشونت را به حد اعلاء رسانده اند.
باید گفت که این اقدامات تنها شامل بهائی ها نمی شود. بطوریکه در اخبار یکی دو هفتۀ اخیر، می توان به خبر دستگیری بدون توضیح یک ارمنی بنام رامین سودمند و یا تخریب یک مدرسۀ علمی اهل سنت در بلوچستان برخورد.
در میزگرد زمینه ها و زمانه ها، با دعوت از آقایان فرهاد ثابتان، سخنگوی جامعۀ بین المللی بهائیان، جلال جلالی زاده، نمایندۀ اهل سنت مجلس ششم از کردستان و دکتر پیمان، پژوهشگر و فعال ملی-مذهبی در ایران می کوشیم دربارۀ این نابردباری های دینی گفتگوئی داشته باشیم....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر